Eric Tiggeler
Dit schilderij is een tijdreis in verf: een nieuw beeld van een plek die niet meer bestaat. De locatie is Hope Street in Los Angeles, en iedereen die in 1970 een platenspeler en lang haar bezat, kent die plek van de hoes van de Doors-elpee Morrison Hotel. Op dat album staan de bandleden – met Jim Morrison middenin – gezien door het raam van het hotel. Morrison Hotel heeft echt bestaan; de bandleden zijn er voor de hoesfoto even binnengeslopen. Op internet vond ik ook een onscherpe, anonieme foto waarop je meer ziet van de omringende straat, en dat werd dan de basis voor dit schilderij: Morrison Hotel, zoals het er 50 jaar geleden uit moet hebben gezien. Acryl op doek, 50 x 60 cm, nu te zien bij Boekhandel Voorhoeve in Hilversum.
Frans van Viegen
Goin’ Up the Country #1 © Frans van Viegen 2022. 90×90 cm FineArt Print on Dibond Museumglas
Mark van Praagh
Toelichting Mark van Praagh, op expositie “Ik zie je, ik hoor je”
Over mijn werk
Ik ontmoette voor deze expositie een aantal kunstenaars die als vluchteling naar Nederland zijn gekomen. Zij moesten alles verlaten en vaak een lange levensgevaarlijke reis meemaken en daarna hier in Nederland eindeloos lange asielprocedures doorstaan. Het is voor hen een zware weg om een nieuw leven op te bouwen. Ik heb groot respect voor hun moed en doorzettingsvermogen.
Ik hoorde hun verhalen en luisterde naar Palestijnse en Syrische muziek. Ook bekeek ik prachtige Arabische en Perzische kalligrafie.
Naar aanleiding van deze bijzondere ontmoetingen heb ik meerdere vrije kalligrafische werken getekend, geschreven en geschilderd op papier en textiel: In the Shades of Words, Onleesbare Brieven, een Stille Schreeuw, een Manifest en World Wide Hidden Messages. Mijn “freestyle calligraphy” series zijn niet bestaande, maar zelf ontworpen handschriften of tekens geïnspireerd door verschillende culturen en tijden. Zij ontstaan door eindeloze oefening, experimenten en herhaling.
Performance
Tijdens de opening zullen Astera Mortezai (van Iraanse origine) en ik een performance uitvoeren: Een Stille Schreeuw.
Met grote rolstempels en kalligrafische tekens uiten we op een patroon van een Perzisch tapijt onze zorgen over rechten van vrouwen in Iran en onmenselijke situaties van vluchtelingen.